Η αποψινή βραδιά στο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού ήταν δύσκολη. Για όσους ζήσαμε κάθε λεπτό της τραγωδίας της 23ης Ιουλίου αλλά και τις εξίσου δύσκολες μερες που την ακολούθησαν, κάθε λέξη του καθηγητή φυσικών καταστροφών Κώστα Συνολάκη ήταν αλάτι στην πληγή. Μπορούσε να σωθεί έστω και ένας άνθρωπος αν είχαν γίνει όλα αυτά που ορίζουν την έννοια της Πολιτικής Προστασίας; Τα μοντέλα που παρουσιάστηκαν από τις ερευνητικές ομάδες σε Ιαπωνία και Καλιφόρνια είναι αμείλικτα ως προς την απάντηση που δίνουν.
Πέρα από τις στιγμές που ο καθηγητής «έσπασε» όταν μιλούσε για τους 99 συνανθρώπους μας που χάθηκαν, συγκρατώ την αγωνιώδη παραίνεση για μια άλλη πολιτική αντίληψη στην οποία τα σχέδια εκκένωσης και οι προσομοιώσεις θα αποτυγχάνουν οικτρά ώστε να ανακαλύψουμε τα κενά και τις αδυναμίες μας – δεν θα είναι «παρελάσεις» για να φωτογραφιζόμαστε με υπουργούς κοροϊδεύοντας τους εαυτούς μας. Σε αυτή την εικόνα συνοψίζεται η συλλογική μας αποτυχία.