Μπορεί ο ακριβής χρόνος διεξαγωγής των εκλογών να είναι στην απόλυτη ευχέρεια του
Πρωθυπουργού, ωστόσο είναι σαφές ότι η χώρα θα ξεκινήσει – και ορθά- να συζητά το
επόμενο διάστημα για τη νέα προγραμματική περίοδο που διανοίγεται. Και είναι επίσης
σαφές πως παρά τις αλεπάλληλες προκλήσεις που κλήθηκε να διαχειριστεί η κυβέρνηση
Μητσοτάκη μπήκαν ουσιαστικά θεμέλια που επιτρέπουν στη χώρα να κάνει το άλμα προς
μια αναβαθμισμένη έκδοση όπως εύστοχα αποκλήθηκε το «Ελλάδα 2.0». Σε αυτή την
πορεία η ψηφιακή πολιτική ήταν κάτι παραπάνω από ουσιαστική, όμως δεν αρκεί από
μόνη της για να θεμελιωθεί μια νέα σχέση εμπιστοσύνης του πολίτη με το κράτος. Κι αυτό
γιατί το πρώτο σημείο επαφής, η Αυτοδιοίκηση έχει παραμείνει εν πολλοίς σε αρχαική
κατάσταση η οποία δεν θεραπεύεται μόνο με χρηματοδοτήσεις τύπου Τρίτση ή έξτρα
επιχορηγήσεις για να καλυφθούν οι αυξήσεις στο πετρέλαιο. Κι αν θέλουμε να είμαστε
ειλικρινείς με τους εαυτούς μας πρέπει να λέμε αλήθειες. Αυτή τη στιγμή οι ΟΤΑ
λειτουργούν στα όριά τους, με γηρασμένο προσωπικό, χωρίς δυνατότητα προσλήψεων, με
ολοένα μεγαλύτερες αρμοδιότητες και με γραφειοκρατικές διαδικασίες εξαιρετικά
πολύπλοκες και χρονοβόρες. Σκεφτείτε οτι για έναν ηλεκτρονικό διαγωνισμό στην πράξη
χρειάζεται ένας ημερολογιακό έτος για να ολοκληρωθεί – συνεπώς ο όποιος
προγραμματισμός πάει περίπατο. Για να μη μιλήσουμε τις υπηρεσίες καθαριότητας, την
πηγή του αρχέγονου συνδικαλισμού, όπου δαπανώνται εκατομμύρια κάθε χρόνο για
συντηρήσεις στόλων και προμήθεια καυσίμου με τα αποτελέσματα να κρίνονται από τους
πολίτες στην καλύτερη περίπτωση ως «μη ικανοποιητικά».

Εδώ είναι λοιπόν που η Νέα Δημοκρατία οφείλει στην νέα προγραμματική περίοδο να
προσφέρει στην Αυτοδιοίκηση ένα σοβαρό νομοθέτημα, εφάμιλλο του Καλλικράτη και του
Καποδίστρια. Αυτή τη φορά χωρίς ασκήσεις επί χάρτου αλλά με ποιοτικές τομές στον
τρόπο λειτουργίας των ΟΤΑ. Με την πραγματικη δυνατότητα- αλλά και τη δημοσιονομική
ευθύνη- να προγραμματίζουν τις προσλήψεις τους. Ενδεχομένως με διαδημοτικές ή
κεντρικές προμήθειες. Με μια κινητικότητα σοβαρή, όχι σαν τη σημερινή που έχει αδειάσει
τους Δήμους και οι υπάλληλοι κρύβονται κυριολεκτικά στα Υπουργεία και τους κεντρικούς
Οργανισμούς. Τα θέματα αυτά δεν είναι μόνο διοικητικά αλλά και βαθιά δημοκρατικά αφού
αυτή τη στιγμή καμία δημοτική αρχή δεν μπορεί επί της ουσίας να δεσμευθεί σε ένα
πρόγραμμα καθώς δεν ξέρει αν στην πράξη μπορεί να το εφαρμόσει – άρα και να
λογοδοτήσει. Κι όπου δεν υπάρχει λογοδοσία η δημοκρατία πάσχει.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα manifesto.