Το δημόσιο κάλεσμα που έκανε σε ιδιώτες την Τετάρτη η Περιφερειάρχης Αττικής για την ανατροπή της τριτοκοσμικής εικόνας στο Πεδίο του Άρεως αποτελεί κατ” αρχήν μια ευχάριστη είδηση, διότι αποδεικνύει εν τοις πράγμασι τη μεγάλη στροφή που η Ρένα Δούρου έχει κάνει από την εποχή που αναφερόταν σε αριστερούς και δεξιούς τρόπους διαλογής των απορριμμάτων.
Ως μια στροφή στον πραγματισμό λοιπόν, είναι μια κίνηση καλοδεχούμενη.
Ωστόσο, επειδή έχουμε χορτάσει από ευχολόγια τόσο απο την τοπική αυτοδιοίκηση όσο και από την κεντρική διοίκηση, είναι απαραίτητο να γίνουν ουσιαστικά βήματα που θα αποδεικνύουν στην πράξη τη βούληση για εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα στην αναβάθμιση του μεγαλύτερου αστικού πάρκου της Αθήνας μετά τον Εθνικό Κήπο. Αν λοιπόν η κ. Δούρου εννοεί σοβαρά οτι θέλει ιδιωτικές επενδύσεις στα πρότυπα των διεθνών πρακτικών στη διαχείριση πάρκων τότε πρέπει να ξεκινήσει ανάποδα από τον ανασχεδιασμό του πάρκου και όχι από μισθώσεις σε καφετέριες, οι οποίες έχουμε δει που καταλήγουν με μαθηματική ακρίβεια, από τη στιγμή που το Πεδίον του Άρεως καταρρέει κυριολεκτικά.
Αντί λοιπόν να βάζουμε κάγκελα γύρω από τον αδριάντα του Κωνσταντίνου, πρέπει να ξεκινήσουμε ανάποδα, από το κάλεσμα στον ιδιωτικό τομέα να αναλάβει την αναβάθμιση και διαχείριση του πάρκου προκειμένου αυτό να καταστεί ένας πόλος έλξης για τους πολίτες. Αυτό σημαίνει αποκατάσταση δικτύων, φωτισμός, φυτεύσεις, ανακαινίσεις χώρων και φυσικά φύλαξη του χώρου.
Ήρθε η στιγμή τόσο η κ. Δούρου όσο και ο κ. Σκουρλέτης να αντιληφθούν ότι ο ιδιωτικός τομέας αντεπιτίθεται- και όταν μιλάμε για αυτόν δεν μιλάμε για τις πολυεθνικές ή τις μεγάλους ομίλους με τους οποίους συνομιλεί η κυβέρνηση, αλλά για την ραχοκοκκαλιά που αποτελείται από τη μικρή και μεσαία τάξη. Αν δε αυτή η μικρή και μεσαία τάξη έχει επίγνωση της τεράστιας πίεσης που της ασκείται σε κάθε επίπεδο, τότε δεν πρέπει κανείς να ανταποκριθεί σε τέτοιου είδους καλέσματα.
Διαβάζω στα ρεπορτάζ οτι η περιφερειάρχης «προέτρεψε» εταιρείες φύλαξης να αναλάβουν δράση και ιδιώτες να «επενδύσουν» και να δημιουργήσουν επιχειρήσεις. Σοβαρολογούμε; Από πότε μια δημόσια αρχή προτρέπει; Μήπως θα διαβάσει και μακαρισμούς στη Θεοτόκο; Ο ρόλος της Περιφέρειας ως αναθέτουσας αρχής είναι να διασφαλίσει την ορθή λειτουργία και τη νομιμότητα στη διαχείριση ενός τέτοιου project. Όταν λοιπόν η Περιφερειάρχης τάσσεται «υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας όταν αυτή γίνεται με έλεγχο» πρέπει να καταλάβει οτι δεν μας κάνει καμία χάρη- ματαιοπονεί να εξηγήσει τον αυτονόητο ρόλο που πρέπει να έχει μια δημόσια αρχή σε καθεστώς ανοικτής οικονομίας.
Σε αντίθεση με οτι πιστεύουν οι μανδαρίνοι του ελληνικού Δημοσίου είναι εκείνοι που πρέπει να αποδείξουν την καλή θέληση για συνεργασία και όχι ο ιδιωτικός τομέας. Εκτός αν θεωρούν οτι υπάρχουν εκεί έξω ανόητοι που θα επενδύσουν χρήματα και μετά από ένα μήνα θα δουν τις επιχειρήσεις τους να γίνονται καταλήψεις ή αυτοδιαχειριζόμενα στέκια μεταναστών, αριστεριστών ή όποιου άλλου κινηματικού στοιχείου που θα ορίσει εκείνο τι είναι δημόσιο μέσα στο πάρκο.
Επειδή λοιπόν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποκτήσει τη συνήθεια να κλείνουν τις μεγάλες συμφωνίες αλλά να χάσκουν όταν πρόκειται για τους μικρομεσαίους καλό είναι να καταλάβουν οτι δεν θα βγάλουν πάλι αυτοί το φίδι από την τρύπα. Ας καλέσουν την COSCO, τη Fraport, τον ΟΠΑΠ, την Αττική Οδό, το Ελ. Βενιζέλος και όποια άλλη μεγάλη εταιρεία συνομιλούν να μπουν στο πάρκο, να το καθαρίσουν μέσα από τα πολλά και παχυλά προγράμματα εταιρικής υπευθυνότητας που διαθέτουν και μετά να δώσουν τη δυνατότητα στους ιδιώτες να λειτουργήσουν, προσλαμβάνοντας προσωπικά και μη απασχολώντας δημοσίους υπαλλήλους στο αντικείμενο αυτό. Τότε να πάρουμε στα σοβαρά και αυτούς και το κάλεσμα τους.
Εκτός φυσικά αν το deal έχει γίνει ήδη και δούμε στη θέση του παλιού αστικού Green Park μια αλυσίδα τύπου Mikel. Επειδή όμως η κ. Δούρου δεν είναι ανόητη και ως αυτοδιοικητικός την παρακολουθώ συστηματικά, βλέπω μια φιλόδοξη πολιτικό η οποία φιλοτεχνεί αριστοτεχνικά το προφίλ της προκειμένου να κάνει τη «παλιννόστησή» της στην κεντρική πολιτική σκηνή. Από την έμπρακτη στήριξη του Pride μέχρι το γήπεδο της ΑΕΚ, τη δημοπράτηση του Φαληρικού Δέλτα και εσχάτως του έργου-φαντάσματος στον Σκαραμαγκά, η κ. Δούρου οικοδομεί την εικόνα μιας πολιτικού που μπορεί να διαχειριστεί περίπλοκα γραφειοκρατικά ζητήματα και να αγκαλιάσει ομάδες πολιτών που δεν προέρχονται απαραίτητα από τον δικό της χώρο το καλύτερο είναι οτι η θέση της της προσφέρει την οικονομική και διοικητική δυνατότητα να υλοποιήσει έργα που είναι απτά και οι πολίτες τα απολαμβάνουν. Με αυτά τα όπλα στην φαρέτρα της και με τις σχεδόν 800.000 ψήφους που απέσπασε στις αυτοδιοικητικές εκλογές εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς οτι είναι ήδη έτοιμη για την επόμενη μέρα, όπως κι αν αυτή ξημερώσει.
Το στοιχείο-κλειδί όμως που θα δείξει αν αξίζει κανείς να επενδύσει στο πολιτικό πεδίο της κ. Δούρου περνά μέσα από το πολύ πραγματικό Πεδίο του Άρεως και όλα τα αντίστοιχης κλίμακας έργα. Αν η Ρένα Δούρου αποδείξει οτι μπορεί να επιλύει με επιτυχία τέτοιου είδους ζητήματα – με την προστιθέμενη συμβολική προβολή που έχουν- μπορεί να ελπίζει και για ανάλογες «επενδύσεις» στο πολιτικό της προφίλ. Για να γίνει αυτό όμως απαιτείται σοβαρότητα και σχεδιασμός, όχι ευχές. Ας προσκομίσει ένα σοβαρό masterplan, με ξεκάθαρες χρήσεις που θα εμπιστεύεται στην πράξη τους ιδιώτες και ας προσπαθήσει να αφαιρέσει εμπόδια και τότε θα δούμε αν οι καλές προθέσεις συνοδεύονται από σοβαρότητα.
Μη ξεχνάμε άλλωστε το ότι το να είναι στοιχειωδώς σοβαρός κανείς σε αυτή τη χώρα αποτελεί σχεδόν επαναστατική πράξη.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο rizopoulospost.com