Μια πρόταση για το θέμα της φοιτητικής στέγης στην Κεφαλονιά

Δυστυχώς το θέμα της φοιτητικής στέγης γίνεται τόσο στην Κεφαλονιά, όπως και σε άλλους δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς, μείζον κοινωνικό ζήτημα. Η λύση και εδώ περνά μέσα από δυναμικές πρωτοβουλίες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, η οποία καλείται για άλλη μια φορά να βγάλει το φίδι από την τρύπα.

Σε πρώτη φάση η Περιφέρεια και ο Δήμος μπορούν να θεσπίσουν ένα voucher το οποίο να κατευθύνεται προς τους σπουδαστές του ΤΕΙ προκειμένου να μπορούν να ενισχύσουν τη δυνατότητα ενοικίασης (οι τιμές έχουν φτάσει τα 300 ευρώ/μήνα). Ο Δήμος Κεφαλονιάς μπορεί με μορφή κινήτρου να προσαρμόσει τα δημοτικά τέλη ή/και τα τέλη ύδρευσης στη χαμηλότερη δυνατή κλίμακα, ενισχύοντας εμμέσως τόσο τους ιδιοκτήτες, προκειμένου να διαθέσουν προς ενοικίαση τα ακίνητά τους αλλά και τους φοιτητές που θα τα χρησιμοποιήσουν. Όλα αυτά γίνονται πρακτικά μόνο αν υπάρξει συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα, όπως έκανε η Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας με το Ίδρυμα Στ. Νιάρχος για την παροχή των vouchers σε μαθητές.

Εναλλακτικά οι νομικές καταστάσεις είναι οριακές. Μπορεί δηλαδή να γίνει μόνο αν οι ελεγκτικές αρχές κάνουν τα «στραβά μάτια» στις αποφάσεις των συλλογικών οργάνων κατά τον έλεγχο νομιμότητας ή μέσω κλασσικής πολιτικής πίεσης για αλλαγή του άρθρου 202 του Ν. 4368/16 που ορίζει τις κατηγορίες δικαιούχων για μείωση δημοτικών τελών. Εδώ έγκειται και η παράνοια, ξέρει καλύτερα ο υπουργός Εσωτερικών ή Οικονομικών από τον Δήμαρχο ή τον Περιφερειάρχη σε ποιες κατηγορίες συνανθρώπων μας υπάρχει ανάγκη; Γιατί να μην μπορεί ένα Δημοτικό Συμβούλιο να έχει ουσιαστική αρμοδιότητα και να ασκεί κοινωνική πολιτική εκεί που υπάρχει ανάγκη;

Μεσοπρόθεσμα το ζήτημα για την Κεφαλονιά είναι η κατασκευή Φοιτητικής Εστίας. Στο κλασικό σενάριο το Υπουργείο Παιδείας πρέπει να προκηρύξει το έργο σε χώρο του ΤΕΙ -άρα αυτό απαιτεί lobbying και πίεση προς την Αθήνα. Ωστόσο και εδώ η Τοπική Αυτοδιοίκηση μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο με την κατασκευή δημοτικών φοιτητικών εστιών ή την παραχώρηση δημοτικού ακινήτου αν υποθέσουμε ότι η κεντρική διοίκηση κωφεύει. Οι μελέτες μπορούν να εκπονηθούν γρήγορα αν κινητοποιηθούν οι Αδελφότητες και οι εύποροι Κεφαλλονίτες της Διασποράς. Τα ποσά δεν είναι πλέον μεγάλα και μπορούν να επιταχύνουν ουσιαστικά τις διαδικασίες και τις αδειοδοτήσεις. Ο απόλυτος αριθμός των φοιτητών δεν καθιστά απαγορευτικά τα μεγέθη και η συνεργασία των φορέων μπορεί να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά σε διοικητικό και πολιτικό επίπεδο.

Τέλος, μακροπρόθεσμα το ζήτημα είναι ένα άλλο νομοθετικό πλαίσιο και για τους ΟΤΑ και για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αν το καλοσκεφτούμε πέρα από το ανθρωπιστικό κομμάτι που είναι αυτονόητο, οι φοιτητές όχι μόνο ανανεώνουν τον πληθυσμό του νησιού, αλλά παίζουν και κρίσιμο ρόλο στη λειτουργία της τοπικής κοινωνίας. Στην πραγματικότητα είναι οι περιβόητοι «τουρίστες των 12 μηνών» που ζητάμε να προσελκύσουμε, καθώς ζουν και συμβάλλουν στην τοπική οικονομία καθημερινά και όχι περιστασιακά. Φανταστείτε αν αντί για 600 εισακτέους είχαμε κάθε χρόνο 2000 – πόσο μεγαλύτερη επίδραση θα είχε σε όλα – στην τοπική αγορά, στην κίνηση των μαγαζιών, στις «νέες φάτσες» που θέλουμε να δούμε σε ένα νησί που αδειάζει κατά τη χειμερινή περίοδο. Δεν είναι πυρηνική φυσική – αυτές οι στοχευμένες μεταρρυθμίσεις έχουν γίνει δίπλα μας και τα αποτελέσματά τους είναι μετρήσιμα και ορατά (η Κύπρος βοά). Όταν θα τις κάνουμε θα τρίβουμε τα μάτια μας.

Μοιράσου το όραμά μου